หากเราบอกว่าพวกเขาคือวงดนตรีที่น่าจับตามองแถมยังโคตรเท่ในศักราชนี้ก็คงไม่เกินจริงสำหรับ PANICIAN อัลเทอร์เนทีฟร็อก 3 ชิ้นหรือม้ามืดที่กลับมาทวงคืนบัลลังก์ของตัวเองผ่าน High Horse อัลบั้มเต็มชุดแรกกับการนำเสนอตัวตนและซาวด์อันเป็นแก่นแท้ที่วงพยายามค้นหามันมาตลอดระยะเวลาหลายปี
และหากเทียบกันระหว่างอีพี SUPERNOVA ที่หมายถึงการระเบิดของดาวฤกษ์ที่รุนแรงที่สุดในอวกาศ เมื่อมวลของมันกระจัดกระจายแล้วเกิดเป็นแสงวาบ พวกเขาจึงนำเศษเสี้ยวเหล่านั้นมาประกอบร่างเสียใหม่จนกลายเป็นอัลบั้ม High Horse ภายหลังที่แสงไฟดับวูบลง ซึ่งสองผลงานนี้มีความแตกต่างทั้งในส่วนของภาคดนตรีที่เปลี่ยนจากอินดี้ร็อก สู่การาจและโพสต์พังค์ริไววัลจากที่ผสมผสานกันอย่างลงตัวจากอิทธิพลเพลงยุค 70s ถึง 2010s และกระแสธารของ Post-Brexit New Wave
กระทั่งสไตล์การเรียบเรียงที่น่าตื่นตามากพอจะทำให้เราสามารถจดจ่อเพลงแต่ละเพลงได้ แม้อยู่ในบรรยากาศคุกรุ่นไปด้วยความโกลาหลวุ่นวายบนจังหวะชวนวิ่งชวนทุบก็ตาม ทางด้านคอนเซ็ปต์และโปรดักชั่น PANICIAN ก็ยกระดับเอเลเมนต์หลาย ๆ อย่างที่ไม่เคยใช้มาก่อน เช่น การมิกซ์เสียงหรือหยิบซาวด์ของรูมต่าง ๆ มาสร้างบรรยากาศแบบเฉพาะตัว
สำหรับใครที่เป็นแฟนเพลงสาย UK Garage และซีนอันเดอร์กราวนด์โพสต์พังค์ก็อาจชื่นชอบในสิ่งที่วงต้องการสื่อสารผ่านผลงานนี้ ทั้งเนื้อสัมผัสของซาวด์ดนตรีที่ไม่ถึงกับเนี๊ยบมากจนเกินไป หลากมวลอารมณ์ที่บรรจุในเนื้อหาเรื่องเล่าถึงบุคคลที่ถูกมองข้าม และความห้าวหาญที่พวกเขาเปรียบตัวเองดั่ง “ม้า” ที่พร้อมวิ่งไปให้ถึงจุดหมายอย่างเปี่ยมพลังตลอด 10 บทเพลงที่ทุกคนจะได้ฟังกันต่อจากนี้
The Capital Punishment?
เกริ่นนำด้วยบรรยากาศแห่งสุ้มเสียงที่ค่อย ๆ ทะลุผ่านแบบไร้ทิศทาง ราวกำลังพังทลายประตูเข้ามา ก่อนเล่นลูปเบสกลองที่คอยเสริมไลน์กีตาร์ซ้อนการสับคอร์ดอยู่ด้านหลัง ในระหว่างน้ำหนักของริทึ่มและท่อนที่พวกเขาขับเคี่ยวดนตรีให้รู้สึกเหมือนโดนกักขังลงทัณฑ์ หรือกดขี่จากสังคมเบื้องบน อีกพาร์ทนึงของเพลงก็ปลุกใจให้เราดิ้นพล่านเพื่อปลดแอกตัวเองออกมา
Russian Roulette
สำรวจริทึ่มกลองกึ่งเป็นและไม่เป็นจังหวะที่เรียกขานให้ผู้ฟังเตรียมตัวควบอานม้า ทะยานไปกับซาวด์กีตาร์กับโน๊ตเบสเท่ ๆ ไล่หลังตามทำนองเพลงเจือกลิ่นอายเวสเทิร์น-ร็อกอะบิลลีชวนขยับ น้ำเสียงนิ่งเรียบที่ซ่อนความร้ายกาจของตัวละครผู้ได้แก้มือแล้วเหนี่ยวไกปืนนั้นเอง ยิ่งอธิบายภาพรวมของชีวิตจริงที่เหมือนเกมเดิมพัน ชัดเจนและน่าหวาดหวั่นยิ่งขึ้น
Annoy
การผสานซาวด์นิวเวฟปั่นประสาทกับเมโลดี้ไลน์ที่ดูเหมือนจะไม่ลงรอย ประกอบท่อนร้องกระซิบกระซาบคล้ายบุคคลประสงค์ร้ายที่มักกรอกหูเพื่อบั่นทอนอยู่บ่อยครั้ง แต่กลับกลายเป็นแทร็กที่สะกิดให้เราหยุดคิดได้เล็กน้อยเหมือนกัน โดยเฉพาะมู้ดเพลงที่บ่งบอกว่าคำพูดเหล่านี้ก็ไม่ต่างจากฝันร้ายที่ต้องก้าวข้าม ซึ่งมันอาจเป็นสิ่งที่รบกวนหรือสลัดทิ้งไม่ได้ในเร็ววัน ทว่าเมื่อไหร่ที่หลุดจากภวังค์ พวกเขาก็จะลุกขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวอะไรอีก
Prelude of the Ovations
โหมโรงด้วยกีตาร์ที่ประสานไปพร้อมไดนามิกเบสกลองและสไตล์การร้องแบบ spoken word โดยพลิกจังหวะดนตรีให้เร็วและแรงขึ้น เหมือนการพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจสิ่งใด แทร็กนี้เขายังหยิบเครื่องเคาะอย่างแทมบูรีนมาใช้เป็นกิมมิค แทนการปรบมือตามความหมายของชื่อเพลงที่ตอบรับกับเสียงหัวเราะ ก่อนกลับมากระชากแล้วร้อง “You’re nothing..You’re nothing” จนจบเอาท์โทร
High Horse
กระฉับกระเฉงกันหน่อยกับพาร์ทดนตรีฟิลสโตนเนอร์ร็อกสนุกสนาน ที่เราก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะมาจากพวกเขา มันเป็นเพลงคั่นกลางอัลบั้มที่ถือว่าน่าหยิกด้วยเนื้อหาเย้ยหยันกวน ๆ ช่วงท้าย “That’s your best I guess, But you know what…It’s not the best I guess” ว่านายก็เก่งนะ แต่ไม่ได้เก่งที่สุดสำหรับเขา (ร้ายมาก)
Borderland
พวกเขาหันมาปรับทำนองให้ช้าและโทนดาวน์เสียงร้องลงมา ก่อนเปิดด้วยเบสซิงเกิลโน๊ตจับกับกรูฟกลองวนลูป แล้วแทรกไลน์และริฟฟ์ที่ดีไซน์มาได้แนบเนียน ท่ามกลางเอฟเฟกต์สุดแตกพร่าที่เสียดแทงคนฟังอย่างไม่ปราณี วงก็ช้อนตัวพาเราไปยืนระหว่างความเร้าร้อนและเย็นเยือกของเขตแดนที่คุกรุ่นแบบมีมนต์ขลัง ไม่ว่าจะแบ่งแยกกันมากแค่ไหน สุดท้ายทุกคนต้องเวียนมาบรรจบที่เส้นขอบเดียวกันอยู่ดี
The Squash No.02
อีกแทร็กในอัลบั้มที่วงตั้งใจฉีกซาวด์ทิ้งจากโครงสร้างเดิม และจัดเต็มตั้งแต่เริ่มอินโทรกับการส่งมอบอารมณ์กระอักกระอ่วน ในดนตรีสไตล์นอยซ์ร็อกและการเดินหย่องของจังหวะเบสกลองที่ค่อย ๆ ย่างกรายจนแทบไม่มีทางหนีทีไล่ พาร์ทที่เราชอบที่สุดก็คงหนีไม่พ้นช่วงสาดเสียงแบบเต็มเหนี่ยวก่อนตัดเข้าจุดไคล์แมกซ์
Drownlight
ดำดิ่งสู่ห้วงอารมณ์หมองหม่นที่บรรเลงผ่านอะคูสติกกีตาร์ กับสำเนียงเสียงร้องอันเซื่องซึมผสมกลิ่นอาย folklore ลึกลับที่สะกดเราไว้ได้เรื่อย ๆ แถมเอเลเมนต์ดนตรีในเพลงนี้มีมิติมากกว่าที่คิด การใส่เพอร์คัสชั่นและโน๊ตต่ำที่ไม่ว่าจะมาจากกีตาร์สายบนหรือเบสจริง ก็ชวนให้จมไม่แพ้กัน ประหนึ่งแสงสุดท้ายใกล้จะดับวอดเต็มที
Spent All
หลังปล่อยให้พักรบกันแปปนึง พวกเขาก็ไม่รีรอที่จะซัดตึงด้วยทำนองวิ่ง ๆ กับพาร์ทดนตรีสุดบ้าคลั่ง แถมยังหยอดลูกเคาะที่เรียกความสนใจจากเราได้ทันที น่าจะเป็นเพลงเก่งที่หากลองฟังครั้งแรกก็อาจต่อไม่ติดเท่าไหร่ แต่ในครั้งถัดไปนี่แหละ กิมมิคแปลกประหลาดที่สร้างจากไลน์กีตาร์น่าหัวหมุนคือสิ่งที่เล่นเอาเซอร์ไพร์สสุด ๆ
Letter
มาถึงแทร็กปิดอัลบั้มอันแสนเร้าอารมณ์ที่เสมือนเป็นการแผลงฤทธิ์เดชโดยแท้ ซึ่งขออนุญาตยกให้เป็นอีกหนึ่งแทร็กโปรดของเราเลย ด้วยจังหวะกลองมาร์ชชิ่งและริทึ่มเบสย่ำ ๆ คล้ายม้าที่กำลังควบเท้าวิ่งไปข้างหน้าก่อนกระโดดโลดแบบไร้สติ ก่อนสอดแทรกความพุ่งพล่านทางดนตรีของแต่ละเครื่องที่พร้อมใจหวดอย่างไม่ยั้งมือ ถือเป็นการส่งท้ายฉากจบที่ตะโกนบอกผ่านเสียงดนตรีราวว่าไม่มีอะไรจะกั๊กแล้วจริง ๆ
อ่านต่อ Deviation From The Norm อัลบั้มจาก LEPYUTIN ที่ทลายตัวตนเดิมด้วยดนตรีร็อกทดลองโฉมใหม่
แบม นักเขียนน้องเล็กที่ชอบอ่านหนังสือและฟังเพลงในเวลาเดียวกัน ปัจจุบันกลับมาทำเพจ Listenist